بررسی مقایسه ای مهارتهای حرکتی بین دختران و پسران 7-6 ساله براساس آزمون مقیاس رشد حرکتی ‏‎lincoln-oseretsky‎‏ شهرستان رشت در سال 1375

این پژوهش تحقیقی است توصیفی-تحلیلی که بمنظور یافتن تفاوتهای مهارتهای حرکتی دختران و پسران 6 و 7 ساله شهرستان رشت در سال 1375 به انجام رسیده است. نمونه های این پژوهش شامل 25 نفر دختر، 25 نفر پسر 6 ساله و 59 نفر دختر، 62 نفر پسر 7 ساله بودند که جمعا شامل 171 نفر از کودکان مشغول به تحصیل درکلاسهای آمادگی مهدهای دولتی سازمان بهزیستی شهرستان رشت و کلاسهای اول ابتدایی شهرستان رشت بودند. نمونه ها مبتنی بر اهداف پژوهش انتخاب شده اند. روش نمونه گیری در آمادگی ها بصورت تصادفی و در مدارس ابتدایی بطریق خوشه ای بوده است. ابزار گردآوری داده ها در این پژوهش مقیاس رشد حرکتی لینکلن-اوسرتسکی است که برای ارزیابی توانائیهای حرکتی کودکان 6 تا 14 ساهل طراحی شده است و شامل 36 مورد می باشد و آزمودنی را بصورت انفرادی ارزیابی می کند. بعد از جمع آوری داده های خام کلیه اطلاعات تجزیه و تحلیل شد و در راستای اهداف پژوهش از جداول توزیع فراوانی، نمودارهای ستونی، شاخصهای مرکزی و پراکندگی و نیز برای تعیین اختلاف میانگینها از آزمون ‏‎t-test‎‏ و برای تعیین مقدار ارتباط خطی با سن و مهارت حرکتی از ضریب همبستگی پیرسون استفاده شده است. داده های پژوهش در 33 جدول و 12 نمودار ستونی تنظیم و مورد بررسی قرار گرفت. یافته های حاصل در ارتباط با اهداف پژوهش نشان دادند: -اختلاف معنی داری بین مهارتهای حرکتی کلی دختران و پسران 6 ساله و نیز بین مهارتهای حرکتی کلی دختران و پسران 7 ساله وجود ندارد. - تفاوت معنی داری بین پرتاب کردن وگرفتن ‏‎(p<0/0001)‎‏-تعادل اجسام ‏‎(p<0/05)‎‏ سرعت مهارت حرکات دست ‏‎(p<0/0001)‎‏ بین دختران و پسران 6 ساله وجود دارد. -تفاوت معنی داری بین پرتاب کردن و گرفتن ‏‎(p<0/0001)‎‏-تعادل اجسام ‏‎(p<0/0001)‎‏ بین دختران و پسران 7 ساله مشاهده شده است. همچنین براساس یافته های پژوهش نتایج زیر نیز بدست آمد: -مهارتهای حرکتی (بصورت کلی) با سن در ارتباط است (‏‎p<0/001‎‏ و ‏‎r=0/65‎‏)- پرتاب کردن و گرفتن و تعادل اجسام پسران 6 و 7 ساله بهتر ازدختران 6 و 7 ساله می باشد و این دو مهارت با جنس پسر در ارتباط است. - تفاوتی از لحاظ رشد پرتاب کردن و گرفتن و تعادل اجسام بین دختران 6 و 7 ساله وجود ندارد. - تفاوتی از لحاظ رشد پرتاب کردن و گرفتن بین پسران 6 و 7 ساله وجود ندارد.در نهایت کاربرد نتایج این پژوهش در حیطه های مختلف درمانی و آموزشی رشد روانی-حرکتی کودکان بیان شد و براساس یافته های پژوهش پیشنهاداتی جهت پژوهشهای بعدی ارائه شد.